Wreszcie udało mi się odwiedzić Muzeum Narodowe w Warszawie. Znajduje się tam kilka dzieł Henryka Siemiradzkiego. Poniżej je prezentuję. Tytułem wstępu przedstawię jednak kilka słów na temat akademizmu. Skorzystałem przy tym z tekstów, które znajdują się w muzeum w sali 110, poświęconej właśnie dziełom tego nurtu.

Uczelnie artystyczne powstawały od XVI wieku, jednak to wiek XIX, a szczególnie jego druga połowa, uznawany jest za czas ukształtowania się akademizmu. U podłoża akademickiego myślenia leżało przeświadczenie o niezmienności zasad sztuki i dominującej roli tradycji.

Fundament XIX-wiecznej doktryny akademickiej stanowiła historia. Obrazy Henryka Siemiradzkiego, Władysława Czachórskiego, Maurycego Gottlieba, ukazują zdarzenia i ludzi w formie bliskiej powieści historycznej. Artyści posługiwali się zarówno idealizacją, jak i realistycznym sposobem opisu, w którym poszczególne fragmenty dzieła są podporządkowane głównemu tematowi. Pracę nad dziełem poprzedzały wieloetapowe przygotowania, obejmujące badania historyczne oraz studia i szkice z natury, z rycin i z żywych modeli.

W Polsce podzielonej zaborami, przez większą część XIX stulecia nie działała żadna szkoła artystyczna o charakterze wyższej uczelni. Najstarsza Akademia Sztuk Pięknych powstała w Krakowie w 1818 roku. Status uniwersytecki zachowała do 1833, odzyskując go dopiero w 1900 roku. W 1904 roku w Warszawie powołano instytucję akademicką pod nazwą Szkoła Sztuk Pięknych. Dlatego wielu polskich artystów podejmowało naukę za granicą, najchętniej w Monachium, Paryżu i Petersburgu. W sali pokazujemy obrazy polskich malarzy wykształconych w Akademii Monachijskiej (Czachórski, Aleksander Gierymski) oraz dzieła innych absolwentów tej uczelni, Niemca Gabriela von Maxa i Austriaka Hansa Makarta. Znalazły się tu też niezwykle ciekawe prace Henryka Siemiradzkiego, ucznia Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, jednego z najważniejszych – obok Makarta i Lawrence’a Alma-Tademy – reprezentantów europejskiego akademizmu.

Pierwszy z prezentowanych obrazów nosi tytuł „Sielanka rzymska – przed kąpielą”. Obraz pochodzi z lat 1885-1889. Został zakupiony przez muzeum w 1933 roku. W inwentarzu placówki znajduje się pod numerem MP 260 MNW.

MNW_rzymska_sielanka_przed_kapiela

Kolejne dzieło to szkic „Kurtyna Teatru Krakowskiego” (1893-1894). Pochodzi on ze zbiorów Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. W Muzeum Narodowym znajduje się od roku 1940. Numer w inwentarzu – MP 2024 MNW.

MNW_szkic_kurtyna_teatru_krakowskiego

Ciekawie prezentuje się następy obraz – „Sąd Parysa”. Powstał on w 1892 roku. Do 1942 roku znajdował się w zbiorach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. W inwentarzu Muzeum Narodowego nosi numer MP 3989 MNW.

MNW_sad_parysa

Największe wrażenie zrobiło na mnie dzieło pt. „Dirce chrześcijańska”. Obraz powstał w roku 1897. Od 1940 roku jest w Zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, wcześniej był w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. Numer w inwentarzu: MP 267 MNW.

MNW_dirce_chrzescijanska_1

MNW_dirce_chrzescijanska_2

MNW_dirce_chrzescijanska_3

To nie jedyne zbiory obrazów Siemiradzkiego w Muzeum Narodowym w Warszawie, ale pozostałe nie są wystawione na widok publiczny. A szkoda.

Podziel się tą wiadomością: